Πρωινό Πρωτοχρονιάς. Μάταια ήλπιζα ότι σήμερα θα χουζουρέψω λίγο παραπάνω στο κρεβάτι. Το βιολογικό μου – καλοκουρδισμένο- ρολόι χτύπησε την συνήθη ώρα αδιαφορώντας παγερά αν σήμερα είναι αργία. Σηκώνομαι και παίρνω το δρόμο για τον πρωινό καφέ. Άλλη μια καθημερινή συνήθεια καταγεγραμμένη στο DNA μου. Τουλάχιστον αυτή τη φορά θα τον απολαύσω «κουπάτο» όχι στο πλαστικό όπως συνηθίζω τις εργάσιμες.

Μπαίνω στο γνωστό στέκι, καλημερίζω τους θαμώνες και εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά και καλή χρονιά.

Μου αντεύχονται όλοι, κάποιος στο βάθος συμπληρώνει «και καλή απελευθέρωση».

Κοντοστέκομαι, στρέφω λίγο και απαντάω.

«Αμήν».

Δεν ξέρω πως ξαφνικά μου ήρθαν στο μυαλό οι παλιοί κομμουνιστές οι οποίοι στα πέτρινα χρόνια όταν ακόμα βίωναν την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, στη συνήθη ευχή, απευθυνόμενοι στους ομοϊδεάτες τους συμπλήρωναν «και καλή επανάσταση».

Δεν ξέρω πως εννοούσε ο ανώνυμος φίλος την «απελευθέρωση» αν και ο υπαινιγμός ήταν αρκούντος σαφής. Όμως σκέφθηκα πως η Αριστερά γενικώς, – τουλάχιστον η ελληνική- είναι πιο κοντά στις ευχές επιθυμιών απ’ ότι στην πραγμάτωση τους.

Αλλά που ξέρεις. Μπορεί το 2018 να αποτελέσει την εξαίρεση. «Καλή απελευθέρωση» λοιπόν…