Λένε όσοι μετοίκισαν σε άλλες πολιτείες –ιδίως στις Ηνωμένες- αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα, ότι μπορεί να τους δόθηκαν περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες, ζούσαν όμως σε ένα περιβάλλον «κοινωνικής απομόνωσης». Να πάρεις π.χ. τηλέφωνο ένα φίλο στις 8.30 το βράδυ για ένα ποτό είναι κάτι αδιανόητο ή για να καλέσεις φίλους για δείπνο θα πρέπει να το κλείσεις τουλάχιστον δυο βδομάδες πριν.

Την ανθρώπινη επαφή που υπάρχει στην πατρίδα μας δεν την βρίσκεις πουθενά.

Δυστυχώς στα χρόνια της κρίσης, η άμεση ανταπόκριση στην ξαφνική πρόσκληση ενός φίλου όσο πάει και μειώνεται. Η γοητεία του απρογραμμάτιστου και του απροσδόκητου μοιάζει να έχει χαθεί και η ζεστασιά της ανθρώπινης επαφής έχει καταχωνιασθεί στις αποθήκες της αποξένωσης και του φόβου.

Για ποιο «ευ ζην» να μιλήσει κανείς όταν δεν καταφέρνει απλώς να ζει; Πώς να αναζητήσεις τη χαρά μιας απλής κουβέντας- όσες ανοησίες κι αν περιέχει- όταν γύρω σου σε βομβαρδίζουν οι κραυγές της ανάγκης και της πείνας;

Όλα τούτα στη σημερινή πραγματικότητα φαντάζουν τόσο μακρινά…