Η ζωή είναι ανταγωνιστική ενίοτε άδικη και αυτό δεν είναι νέο. Προτιμά να συμπορεύεται με τους ισχυρούς και για τους αδύναμους ισχύει το κοινώς γνωστό «όπου φτωχός και η μοίρα του». Και όσοι ρομαντικοί διατηρούσαν ψευδαισθήσεις και αυταπάτες για το αντίθετο προσγειώθηκαν ανωμάλως στη σκληρή πραγματικότητα των τελευταίων οχτώ χρόνων.

Αυτό όμως «επ’ ουδενί» δεν αποτελεί άλλοθι για να αποδέχεσαι «αυτή τη μοίρα» αμαχητί. Αν έχεις εκ προοιμίου αποδεχθεί ότι είσαι «πρόβατο επί σφαγή» τότε σίγουρα στο δρόμο σου θα ανταμώσεις λύκο.

Οφείλεις να παλέψεις «με νύχια και με δόντια» αν δεν θέλεις να καταλήξεις στα δόντια του. Τι να πεις όμως όταν αυτή η ζωή σου επεφύλαξε τύχη καλή, σε προίκισε πλουσιοπάροχα με δώρα πολύτιμα και μοναδικά και συ τα περιφρονείς; Πώς μπορεί να έχεις την απαίτηση να κάνουν οι άλλοι σημαία αυτά που εσύ ο ίδιος αγνοείς; Όταν αδρανείς σκανδαλωδώς, γιατί οι άλλοι να σε τιμήσουν με επιβράβευση;

Συν Αθηνά και χείρα κίνει συμβούλευαν οι σοφοί πρόγονοί μας. Εμείς όμως την ώρα που όλοι γύρω μας ανεβάζουν ταχύτητες, επιλέγουμε τον ύπνο του δικαίου…