Δύσκολο πράγμα οι απολογισμοί. Όσο κι΄ αν αντισταθείς, κάτι θα γίνει, κάτι θα σκεφτείς που θα «απαιτήσει» να μετανιώσεις για ότι έκανες, για κάτι απ΄ αυτά που έζησες, είτε καλό είτε άσχημο. Κυρίως το δεύτερο, γιατί σπάνια προλαβαίνεις να αποδεχθείς τα θετικά που πέτυχες.

Πάντα η ζωή, είτε τη διάλεξες, είτε σε έσπρωξε-μήπως αφέθηκες να το κάνει;- τα αρνητικά σου θυμίζει. Εσύ ήξερες τι χρειαζόσουν-έτσι τουλάχιστον νόμιζες-. Το ζήτησες ή το έπνιξες στο φόβο, που πήρε παραπλανητικά ονόματα όπως ανάγκη, υποχρέωση, ακόμα και αγάπη.

Αλλά και ο λόγος που δεν είπες, πότε για να μην πληγώσεις και πότε γιατί δείλιασες. Κι’ αυτός, σπίθα που τρύπωσε σε μια γωνιά, τον νοιώθεις στους κόμπους που στέλνει στο λαιμό τις πιο ακατάλληλες στιγμές, στα τινάγματα που σε ξυπνούν τα βράδια.

Και τώρα τι; θα ετοιμάσεις μια λίστα με τους στόχους του επόμενου χρόνου, που ξέρεις εκ των προτέρων ότι ούτε καν θέλεις να υλοποιήσεις; Θα ακούσεις πάλι τις φλεγόμενες συλλαβές σου να θεριεύουν;

Μα ποιο το νόημα αν δεν μπορείς να αφήσεις ελεύθερο το χρόνο να κυλήσει από τα χέρια σου; Να σβήσεις μόνο με λέξεις τις φλόγες δεν μπορείς. Με όση τέχνη κι αν τις κεντήσεις και όσα συναισθήματα πλημμυρίσουν τις ώρες, τις μέρες, τις νύχτες-κυρίως αυτές- της κατ’ επιλογήν ή της ανάγκης. Συλλαβές που ίσως δεν βρουν ποτέ τον προορισμό τους.

Ας είναι. Δεν θα σκεπάσω την μέρα με την κουρελού μια εορταστικής ατμόσφαιρας.

Στη μάχη με το χρόνο-το ξέρω-νικητής θα είναι πάντα ο τελευταίος.

Όμως έξω από το παράθυρο ήρθε ξανά η Άνοιξη. Ίσως η καινούργια χρονιά να ‘ναι καλύτερη…