Απ’ όλα τα παιδικά παιχνίδια οι ‘κουμπάρες» είναι πιθανόν αυτό που παίζεται χωρίς κανόνες. Απόψε αυτοσχεδιάζουμε. Αρκεί ένα θέμα- ο προϋπολογισμός του 2018 εν προκειμένω- και από ‘κει και πέρα ο καθένας φλυαρεί άσκοπα, κινείται άκοπα, ανταλλάσει «φιλοφρονήσεις» μόνο ζητούμενο να κερδηθούν οι εντυπώσεις.

Δεν είναι τυχαίο ότι στη καθομιλουμένη η έκφραση κατέληξε ταυτόσημη με το «κοροϊδευόμαστε».

Εξ’ ου και όταν εξαντλείται η υπομονή μας δηλώνουμε ότι «δεν θα παίξουμε άλλο τις κουμπάρες».

Αυτά όμως ισχύουν στην καθημερινή ζωή των απλών ανθρώπων. Ποτέ στον κοινοβουλευτικό μας βίο.

Εδώ η «στιγμή της αλήθειας» δεν έρχεται ποτέ. Και ας γνωρίζουν ότι δεν παίζουν ένα παιχνίδι, αλλά ότι παίζουν με το μέλλον ενός λαού.

Το σκηνικό μονίμως ίδιο, το ίδιο και η παράσταση.

Μοιάζει τα τελευταία τρία χρόνια να έχει αποκτήσει χαρακτήρα επαναλαμβανόμενου τελετουργικού.

«Παίζουμε τις κουμπάρες». Με μια «ανίκανη κυβέρνηση» τους «ψεύτες και λαϊκιστές» που πρέπει να μας αδειάσουν τη γωνιά μια ώρα αρχύτερα.

Για την «ταμπακέρα» φυσικά ούτε λέξη. Σκοπός και στόχος, να ικανοποιήσουμε το «δικό μας» ακροατήριο. Κι αν κάποιος δίχως μνήμη «αγοράσει» έστω και επί πιστώσει ακόμα καλύτερα. Τρία χρόνια φαγούρα, τρία χρόνια φιγούρα. Αρκεί να πεισθεί ο μεγάλος «χορηγός» και να μας επιστρέψει την καρέκλα που μας στέρησε. Για να του κάτσουμε πάλι στο σβέρκο…