Ο σύζυγος μου είναι αγρότης. Δυο μέτρα άντρας γυρίζει το βράδυ στο σπίτι κυρτωμένος όχι τόσο από την κούραση, μα πιο πολύ από την απογοήτευση. Έπαψα πια να τον ρωτώ «πως ήταν ημέρα σου». Ξέρω και φέτος οι κακές καιρικές συνθήκες του «έκλεψαν» το μόχθο. Τόσος κόπος, τόση λάσπη, τόση αγωνία χαμένα και πάλι.

Όχι ότι θα άλλαζε κάτι. Έτσι κι αλλιώς όλα υποθηκευμένα στη τράπεζα είναι. Το βράδυ σαν πέφτει στο κρεβάτι μας με ρωτά ανήσυχος: «Έχεις αύριο για ψωμί;».

Το ψωμί ψωμάκι θα λέγαμε αν δεν ήταν και η σύνταξη του πατέρα. Μικρή- μικρή αλλά κάνει το θαύμα της. Μπολιάζει κάθε μήνα τον πενιχρό οικογενειακό προϋπολογισμό. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει μα πάντα φθάνει για τα απαραίτητα. Που και που αγοράζει και ένα δώρο για τα παιδιά. Όπως τούτες τις μέρες με το κοινωνικό μέρισμα. Γκρινιάζω μαζί του γι’ αυτή τη «σπατάλη». Προτιμών να κλείνουμε καμιά τρύπα στον προϋπολογισμό που είναι ποιο τρύπιος κι απ’ αυτόν του κράτους. Κι ας μετανιώνω μετά.

Έχω πάψει από καιρό να ακούω ειδήσεις. Ανοίγω την τηλεόραση να «γρατζουνάει» σαν κάνω τη λάτρα του σπιτιού. Τις προάλλες πήρε τ’ αφτί μου τον πρωθυπουργό να λέει ότι φέτος τελειώνουν τα μνημόνια. Το βράδυ αναθαρρημένη το ‘λεγα στο «στεφάνι» μου.

«Λες να έρθουν καλύτερες μέρες, τι λες και συ;».

«Έχεις αύριο για ψωμί;» μου απάντησε…