Σύμφωνα με την παράδοση της ελληνικής κοινωνίας και την σημαντικότητα της διατήρησης των αξιών και των εθίμων, ο ρόλος που έχει ο νονός ενός παιδιού είναι κυρίως θρησκευτικός. Υποχρέωση του είναι να μεταδώσει και να μυήσει το παιδί στη χριστιανική ζωή.
Είναι αυτός που εγγυάται στην εκκλησία για την πίστη του βαπτιζομένου και αναλαμβάνει τη φροντίδα του μετά το βάπτισμα. Πέραν, όμως, του τυπικού, υπάρχει και ο ουσιαστικός ρόλος.
Ως νονός αποκτάς την ευθύνη ενός παιδιού χωρίς να το γεννήσεις. Οφείλεις να είσαι παρών στη ζωή του σε όλες τις σημαντικές στιγμές, να το καθοδηγείς, να το προστατεύεις, να το νοιάζεσαι και να του συμπαραστέκεσαι. Να είσαι το πρότυπο του και να ξέρει ότι μπορεί να σε εμπιστευτεί όποτε σε χρειαστεί.
Ως γονιός, εμπιστεύεσαι το παιδί σου σε έναν άνθρωπο που θα μπορεί να στέκεται δίπλα του αφοσιωμένος σε συνεργασία με εσένα ή αντί για εσένα, αν κάποτε χρειαστεί.
Επιλέγεις έναν άνθρωπο με τον οποίον θα διατήρησης μια σωστή επαφή με βάση τον σεβασμό για να μεγαλώσει όμορφα το παιδί σου, έναν άνθρωπο που θα σε συμπληρώνει και δεν θα λειτουργείτε ανταγωνιστικά, και φυσικά όχι έναν χορηγό διότι τα τελευταία χρόνια έχουμε μπερδέψει και συνδυάσει το ενδιαφέρον και την αγάπη με τα υλικά αγαθά.
Την προηγούμενη Κυριακή λοιπόν είχα την τιμή να γίνω για ακόμη μια φορά νονά σε ένα λίγο πιό διαφορετικό περιβάλλον και θέλησα να μοιραστώ αυτήν την υπέροχη εμπειρία.
Ο πεντάχρονος πλέον Κωσταντίνος αφού έλαβε το όνομα του στον Ιερά Μονή Φραγκαβιλλας και την ευλογία του θεού, γιόρτασε την βάπτιση του στην συνοικία Παπακαυκα.
Ήταν η δεύτερη φορά μετά το «Εντερλεζι» που είχα την τύχη να βρεθώ στην συγκεκριμένη συνοικία. Εκτός από την υπέροχη μουσική που ξυπνάει όλα τα κύτταρα του σώματος και δεν μπορεί να αντισταθεί κανείς αν αφεθεί και ακούσει με τα αυτιά της ψυχής , απολαύσαμε και ιδιαίτερους μεζέδες σε ένα πλούσιο τραπέζι. Η παράδοση λοιπόν θέλει εκτός απο τα ψητά για την ημέρα της βάπτισης παραδοσιακό γαμοπιλαφο όπως και την ημέρα του γάμου.
Η γίδα έβραζε απο νωρίς στο καζάνι και όσοι είχαν την τύχη να είναι εκεί γεύτηκαν το καλομαγειρεμένο γαμοπιλαφο οπου δημιουργήθηκε με ιδιαίτερη αγάπη. Οι γυναίκες τις γειτονιάς από το πρωί φροντίζανε τον χώρο, καθάριζαν, στόλιζαν και μαγείρευαν για να μην αφήσουν κανένα παραπονεμένο.
Κόκκινες κορδέλες και ματοχανδρα για να ξορκίσουνε το κακό ματι. Ασταμάτητος χορός, μέχρι πρωίας φυσικά αλλα πάντα με ιδιαίτερο σεβασμό ο ενας στον άλλον αφού κάθε οικογένεια έχει το δικο της ανάλογο χρόνο στην πίστα.
Ιδιαίτερη εντύπωση για ακόμη μια φορά η αξέχαστη φιλοξενία φυσικά.
Προσωπικά νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενη και συγκινημένη που είχα την τύχη όχι μόνο να γνωρίσω αυτούς τους ανθρώπους και να παρευρεθώ πάλι στην συνοικία Παπακαυκα αλλά και να γίνω ανάδοχη σε έναν ιδιαίτερο νεαρό.
Να μην ξεχνάμε την σημαντικότητα όχι μονο της μετάδοσης του χριστιανισμού και των αξιών σε μια σύγχρονη κοινωνία που βρυχάται αλλά και της αποδοχής και ένταξης όλων των ανθρώπων στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο και θα κλείσω με μια φράση προς όλους.
Όταν θέλουμε ένα όμορφο κήπο πρέπει να αγαπάμε, να σεβόμαστε και να φροντίζουμε όλα τα λουλούδια το ίδιο. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να απολαύσουμε έναν υγιή κόσμο.
Η διαφορετικότητα είναι μέσα στο μυαλό μας μόνο, όλοι είμαστε χώμα και νερό.
