Ανέκαθεν πίστευα στο εδώ και τώρα. Δεν με συγκινούσαν ιδιαίτερα οι υποσχέσεις. Ούτε ακόμα ακόμα, ως μικρό παιδί, όταν οι μεγαλύτεροι πόνταραν φυσιολογικά στην ευπιστία μου. Αλλά εμένα δεν με ξεγελούσαν τόσο εύκολα. Σχεδόν πάντοτε κατάφερνα να κρατήσω τον πυρήνα της επιθυμίας μου άθικτο. Κάπως έτσι μού βγήκε αργότερα, στα φοιτητικά χρόνια, τ’ όνομα, και οι «σύντροφοι» με φώναζαν περιπαιχτικά «υλιστή». Αλλά δεν με πείραζε καθόλου, ούτε τότε, ούτε τώρα, γιατί εκείνοι μάλλον δεν καταλάβαιναν το «πνεύμα» μου. Ποτέ δεν με ενδιέφερε κατεξοχήν η ύλη, όσο η ρεαλιστική και σε ανθρώπινους χρόνους πραγμάτωση, του καθετί, της κάθε επιθυμίας.
Σημαίνει μήπως αυτό ότι κάθε επιθυμία πρέπει να πραγματώνεται; Σαφώς και όχι. Ίσως μάλιστα κάποιες επιθυμίες να ήταν τελικά προτιμότερο να μην πραγματοποιούνταν ποτέ. Ακόμη κι έτσι όμως τίποτε δεν πρέπει να σταματά έναν άνθρωπο από ένα βαθύ και όμορφο θέλω του. Το να θέλεις δυνατά είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα στον άνθρωπο. Να θέλεις με όλο σου το είναι, με όλη σου την ύπαρξη, με όλη σου την δύναμη. Να θέλεις κάτι μεγάλο ή και κάτι, τόσο μικρό, τόσο υπερβολικά ασήμαντο, χωρίς να καταλαβαίνεις το γιατί.
Προχωρούσα αδιάφορα, σχεδόν μηχανικά ανάμεσα στους πάγκους της λαϊκής και τότε, σε μία φαινομενικά αδιάφορη στιγμή, η ίδια η ζωή μού θύμισε πόσο σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η έννοια της επιθυμίας. Πού; Μπροστά από ένα πάγκο, περιτριγυρισμένος από φρέσκιες, ανοιξιάτικες μυρωδιές της γης, πάνω από κομμένα καρπούζια και κατακόκκινες φράουλες. Εκεί ακούστηκε μία όχι και τόσο αθώα φράση του κατά τα άλλα συμπαθέστατου πωλητή: «Όπως παλιά! Ελάτε εδώ να πάρετε όπως παλιά!».
Γιατί όπως παλιά; Ήταν πιο νόστιμες οι φράουλες ή τα καρπούζια πιο παλιά; Μπορεί να ήταν διαφορετικά και πιο αυθεντικά στην γεύση αλλά για το πιο νόστιμα δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Εξάλλου σήμερα οι άνθρωποι έχουν την τεχνογνωσία να παράγουν περίπου τα πάντα, ακριβώς όπως τα θέλουν. Όχι, αυτό το οποίο πουλούσε ο εν λόγω παραγωγός ήταν η ιδέα μιας άμεσα πραγματοποιήσιμης εμπειρίας. Μία απατηλή υπόσχεση ότι μπορούσε πάραυτα να μας επαναφέρει εκείνο το σπάνιο συναίσθημα των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων. Τότε που όλα ήταν εμπειρία. Τότε που όλα ήταν επιθυμία.
