Στα μαύρα χρόνια των μνημονίων και της λιτότητας που ζούμε όλοι (;) έχουμε κάποιον αόρατο δράκο που μας κυνηγάει και μας αγχώνει. Ίσως αυτός είναι ο χειρότερος εφιάλτης που συντροφεύει την κατάπτωση του βιοτικού μας επιπέδου και την δραστική μείωση της αγοραστικής μας δύναμης.

Για να επιβιώσουμε καλούμαστε κάθε τρεις και λίγο «κάτι να κόβουμε». Και αυτό που συνήθως κόβουμε πρώτο είναι το «έξω». Το ταβερνάκι, τα θεάματα, τις εκδρομές… αυτά που αποτελούν τις μικρές απολαύσεις της ζωής είναι πια απαγορευμένα.

Να μην μιλήσουμε φυσικά για ταξίδια και διακοπές γιατί θα μοιάζει πρόκληση όταν κάποιοι δίπλα μας τρέφονται από τους κάδους σκουπιδιών.

Κι αν, για κακή μας τύχη, συμβεί κάτι έκτακτο, τότε κόβεται και το «μέσα». Αυτό που δεν γίνεται να κοπεί είναι οι φόροι και οι λογαριασμοί.

Όμως κόβοντας το «έξω» δεν κόβουμε τα «περιττά».

Στην ουσία κόβουμε τη σχέση μας με την κοινωνία. Την επαφή με τους ανθρώπους της γειτονιάς που μάθαμε να ανταλλάσουμε εμπειρίες και να μοιραζόμαστε τα προβλήματα. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι κόβοντας το «έξω» καταργούμε την ανθρώπινη υπόσταση μας και γινόμαστε κατοικίδια στην κοινωνία της τηλεόρασης.

Ζούμε ο καθένας την «προσωπική του συμφορά» μπροστά στο χαζοκούτι, αναζητώντας την αποβλάκωση του ψάχνοντας μια διέξοδο φυγής. Κι αυτό είναι το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε σ’ αυτούς που διαφεντεύουν πάντα τη δική μας ζωή…