Στα ίδια μέρη…
Η αυθάδεια του λόγου. Αυτό έκανε την μεγαλύτερη (αρνητική) εντύπωση στην επίσημη κατά τα άλλα συνάντηση του πρωθυπουργού με την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Εδώ τα πρόσωπα έχουν δευτερεύουσα σημασία και σε κάθε περίπτωση έπονται του θεσμικού τους ρόλου. Όποιος λοιπόν κι αν ήταν σε αυτή τη θέση, μιλάμε πάντοτε για τον Έλληνα πρωθυπουργό.
Από εκεί και πέρα, είναι γνωστό ότι η κα Φώφη πορεύτηκε με ξένο διαβατήριο στη ζωή της. Όπως οι περισσότεροι γόνοι μεγάλων πολιτικών, εξαργυρώνει διαρκώς την αγάπη και την εκτίμηση του κοινωνικού συνόλου προς τον καθόλα άξιο, αγαπητό και αείμνηστο Γεννηματά, ο οποίος ήταν κύριος και κέρδισε με το έργο του και τη συμπεριφορά του τη θέση του στο πάνθεον των σημαντικών πολιτικών προσωπικοτήτων του τόπου. Ίσως ακριβώς γι’ αυτό η πορφυρογέννητη Φώφη όφειλε να γνωρίζει καλύτερα.
Η συμπεριφορά της απέναντι στον πρωθυπουργό δεν ήταν μόνο απρεπής αλλά και προκλητική. Γελιέται όμως οικτρά αν πιστεύει πως με αυτά τα θλιβερά καμώματα θα αντιπαρέλθει το λαϊκό μνημονικό και τα μνημόνια που της αναλογούν. Έχει μεγάλο μερίδιο στην ευθύνη, η οποία φυσικά απορρέει πρώτα και κύρια από την συλλογική ευθύνη που φέρει η παράταξή της. Κανείς δεν της έχει δώσει και κανείς δεν πρόκειται να της δώσει συγχωροχάρτι. Πώς να το κάνουμε; Ο λαός δεν ξέχασε ούτε την καταστροφική διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ούτε την καταστροφική συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ–ΝΔ–ΛΑΟΣ (θεέ μου τι ντροπές έχουμε ζήσει).
Και σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι αν η κα Φώφη δεν τρέφει την παραμικρή εκτίμηση για τον «Αλέξη», όφειλε να σεβαστεί αν μη τι άλλο την διακριτική ανοχή του λαού. Διότι, σε τελική ανάλυση, τι έχει να μας πει από την μακρά πορεία της στα πολιτικά πράγματα όλα αυτά τα χρόνια; Έχει τίποτα απτό να μας δείξει; Στην πράξη εννοώ, όχι στα λόγια. Αλλά και τώρα, μέσα στο βραχύ διάστημα της αρχηγίας της, ποια είναι η προσφορά της, πέραν του νερού που ρίχνει στον μύλο του Κυριάκου; Αλλά βέβαια, αυτά παθαίνει κανείς όταν σέρνει κοτζάμ Βαγγέλη πίσω του ή πάνω του…
Κατ’ αυτόν τον τρόπο η κα Φώφη πήγε για μαλλί αλλά τελικά μάλλον κατέληξε κουρεμένη. Αντί να αυτοπροβληθεί ως δυναμική γυναίκα-πολιτική ηγέτιδα, έδωσε στο κοινό την εικόνα μιας γυναικούλας άοσμης, άχρωμης και άγευστης, στερούμενη ιδιοτήτων άκρως απαραίτητων για οποιοδήποτε δημόσιο πρόσωπο, πόσο μάλλον για μία αρχηγό κοινοβουλευτικού κόμματος. Κανείς δεν της ζήτησε να πάει στο Μαξίμου για να βαρέσει παλαμάκια και νομίζω ότι μετά τη συμφωνία που έφερε η κυβέρνηση δύσκολα θα ανευρεθούν επώνυμοι ή ανώνυμοι χειροκροτητές. Απ’ αυτό το σημείο όμως, μέχρι να δώσουμε άλλοθι για τα εγκληματικά αμαρτήματα του παρελθόντος, σε αυτούς που μας έφεραν μέχρι εδώ, υπάρχει ένα αγεφύρωτο χάσμα.
Το γνωρίζουν αυτό οι φταίχτες, γι’ αυτό φωνάζουν. Γι’ αυτό εμφανίστηκε μέχρι και ο εξαφανισμένος Γιωργάκης από την αυτοεξορία του και φωνάζει, έστω μέσω twitter. Φωνάζει ο κλέφτης, για να φοβηθεί ο νοικοκύρης, όπως λέει ο λαός και όντως μόνο αυτόν θα πρέπει να φοβούνται στο Μαξίμου. Κανέναν άλλον.
