Τον Ηλία Παπαδημητρακόπουλο τον γνώριζα μονάχα ως όνομα. Ντρέπομαι λιγάκι που το ομολογώ και η ντροπή μου είναι διπλή καθώς πρόκειται για έναν σημαντικό συγγραφέα, από τους ελάχιστους που έχει βγάλει εδώ και πολλές δεκαετίες ο τόπος, καθώς κατάγεται από τον Πύργο. Την περασμένη Τρίτη τιμήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής για το έργο του, αποσπώντας το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το 2015, μαζί με τον Βασίλη Βασιλικό στον οποίο απονεμήθηκε το αντίστοιχο βραβείο για το 2016. Η αίθουσα ήταν κατάμεστη, όμως ο συγγραφέας έλειπε. Τον ταλαιπωρούσε η αρρώστια αλλά φαντάζομαι κυρίως τα γηρατειά, αφού κουβαλά ήδη 88 χρόνια στην πλάτη του, εκ των οποίων τα 55 με μία πένα στο χέρι. Αφιέρωσε πάντως το βραβείο του στους «πατέρες», όπως τους προσδιόρισε, «της διηγηματογραφίας μας παράδοσης, που μας χάρισαν ατέλειωτες ώρες αναγνωστικής απόλαυσης και παραμυθίας».

Τι να πεις τώρα γι’ αυτόν τον άνθρωπο; Τελικά το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον διαβάσεις και κατόπιν να τον συστήσεις σε μικρά και μεγάλα παιδιά. Να ξέρουν τουλάχιστον ότι έζησε και ζει τη ζωή του συνειδητά στη σιωπή, μιλώντας μόνο όποτε βρίσκει πως έχει κάτι αξιόλογο να πει. Είναι από εκείνους τους συγγραφείς που περιμένουν υπομονετικά μέχρι εσύ να μπεις στον κόσμο τους. Έτσι, το έργο τους θα μπορούσε να παρομοιαστεί με το κύμα που σου γλείφει τα πόδια στην ακροθαλασσιά. Εκεί έξω δεν φαίνεται και τόσο σπουδαίο. Μα σαν βουτήξεις μέσα, σε περιμένει μια θάλασσα εμπειριών.

«Μέχρι τότε έγραφα χρονογραφήματα και παρουσιάσεις για έργα τέχνης σε τοπικές εφημερίδες. Είχα έντονο τον νόστο της πατρίδας μου, του Πύργου, είχα πράγματα που με καταδίωκαν κι έτσι έγραψα το πρώτο διήγημα με τίτλο “Φρακασάνες”. Τον τίτλο τον επέλεξα για να εντυπωσιάσω. Οι φρακασάνες είναι ένα είδος σύκων».

Απόσπασμα μίας από τις ελάχιστες συνεντεύξεις που έχει δώσει ποτέ, το 2003 στην εφημερίδα «Το Βήμα».