Το τσίρκο της υποκρισίας

Κουραστήκαμε να ακούμε τις κραυγές νέων και παλαιών πολιτικών φωστήρων που ζητούν από την κυβέρνηση να «επιστρέψει στο ρεαλισμό». Που μιλούν για «επαναστάτη του αυτονόητου και της λογικής» λες και ανακάλυψαν τη μαγική συνταγή που θα μας βγάλει από τα σημερινά αδιέξοδα. Που από τη μια καταδικάζουν μετά βδελυγμίας τον Τσίπρα και τους νυν αυτώ, για τα νέα  βάρη που φόρτωσαν στις πλάτες του δύσμοιρου λαού, και από την άλλη να τον καλούν να κλείσει εδώ και τώρα την δεύτερη αξιολόγηση γιατί τάχα αβγαταίνει ο λογαριασμός. Σίγουρα θα ήταν κανείς αιθεροβάμων και εκτός τόπου και χρόνου, αν υποστήριζε ότι, ότι έχει κάνει η σημερινή κυβέρνηση είναι καλώς καμωμένο. Αναρωτιέμαι όμως τι σόι «επιστροφή στο ρεαλισμό» αποτελεί η νέα μείωση των συντάξεων, που απαιτούν οι θεσμοί, όταν ήδη έχουν καταντήσει «επίδομα απορίας» ή η μείωση του αφορολόγητου, όταν το εισόδημα των 2/3 της κοινωνίας την κατατάσσει στην κατηγορία των νεόπτωχων. Τι σόι «επιστροφή στο ρεαλισμό αποτελεί η άνευ όρων αποδοχή να εξακολουθούν να μοιράζονται τα βάρη στους πολλούς για να ζουν πλουσιοπάροχα οι λίγοι. Και εν τέλει τι σόι ρεαλισμός είναι η τυφλή πίστη στη δύναμη της αγοράς που ελέγχεται από δέκα πολυεθνικές και άλλους τόσους τραπεζίτες. Είναι αλήθεια ότι τούτος ο τόπος στη νεότερη υπόστασή του έχει περάσει πολύ πιο δύσκολες εποχές. Ουδέποτε όμως είχε περπατήσει ορφανός από ανθρώπους που είχαν την ικανότητα να χαράξουν την «επόμενη μέρα». Δυστυχώς η μεγαλύτερη φτώχεια, στο πλαίσιο της φτώχειας που ζει σήμερα η Ελλάδα, είναι η φτώχεια του πολιτικού και πνευματικού της προσωπικού…