Αγαπητέ φίλε Τάκη,

Καταρχάς δεν χρειάζεται να ευχαριστείς για το αυτονόητο. Βλέπεις, στην μακρά πορεία της όλες αυτές τις δεκαετίες η Πρωινή δεν φοβήθηκε ποτέ τίποτε και κανέναν, ακριβώς επειδή δεν υπήρξε ποτέ παπαγαλάκι κανενός κόμματος ή κομματάρχη. Αυτήν την «ακριβή» πολυτέλεια εξακολουθεί να εξαργυρώνει μέχρι σήμερα και έτσι παραχωρεί ανενδοίαστα το βήμα σε όσους και όσες επιθυμούν, καλόπιστα ή κακόπιστα, να εκφέρουν δημόσιο λόγο.

«Διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπισθώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες». Αυτό το διάσημο ρητό αντανακλά πλήρως την φιλοσοφία της Πρωινής, όπως ακριβώς και του Βολταίρου, κι ας μην είπε ή έγραψε ποτέ τέτοιο πράγμα ο άνθρωπος. Η ουσία είναι εκείνη που μετράει. Αλλά ποια είναι η ουσία εν προκειμένω, πέρα από την τεχνική-θεσμική έκφανση του υπό διαπραγμάτευση θέματος, την οποία εμείς τουλάχιστον θεωρούμε ότι αναδεικνύει με τον πλέον εμπεριστατωμένο τρόπο ο διοικητής του Νοσοκομείο Πύργου;

Πίσω από τον τομογράφο ή πίσω από τον κάθε τομογράφο –γιατί όπως ασφαλώς θα γνωρίζεις το πρόβλημα αγγίζει πολλά νοσοκομεία– και πίσω από την πρόσληψη κάθε προβλήματος, είτε αφορά την δημόσια υγεία είτε όχι, βρίσκεται η ίδια θεμελιώδης συνθήκη: Η πρόσληψη της πραγματικότητας και φυσικά το κατά πόσον εκείνος ο οποίος θεωρεί ότι την εκφράζει είναι αντικειμενικός.

Διότι είναι βεβαίως άλλο η αυστηρή και καλόπιστη κριτική και άλλο οι προσωπικές εμμονές οι οποίες μάλιστα ενίοτε οδηγούν σε εξωφρενικά γελοίες καταστάσεις, αν και οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι το δικαίωμα στην διαφορετική άποψη περιλαμβάνει αυτοδίκαια και την γελοιότητα. Αναρωτιόμαστε λοιπόν ειλικρινώς αν αυτού του είδους και ύφους η κριτική εστιάζεται στην αντικειμενική πραγματικότητα την οποία βιώνουμε όλοι οι Έλληνες εδώ και δέκα χρόνια ή αν ορισμένοι εξακολουθούν να ζουν σε μία εικονική πραγματικότητα, που προσιδιάζει περισσότερο σε άλλες εποχές, όπου η υγεία δεν είχε θιγεί (περισσότερο μάλιστα από κάθε άλλο δημόσιο αγαθό) από τις συνέπειες της δημοσιονομικής προσαρμογής και του προγράμματος οικονομικής πολιτικής το οποίο ακολουθεί η χώρα.

Αλλά δυστυχώς αγαπητέ φίλε, αυτή είναι η πραγματικότητα. Ίσως να μην είχαμε φτάσει ποτέ εδώ που φτάσαμε, αν εκείνοι που είχαν την φιλοδοξία να καταπιάνονται με θέσεις και αξιώματα, δεν τα έλεγαν «έτσι» όταν γινόταν το δικό τους και «γιουβέτσι» όταν για οποιοδήποτε λόγο δεν εκπληρωνόταν ο κατά τα άλλα ανθρώπινος πόθος μιας καρέκλας. Αυτή η λογική ανήκει στο παρελθόν και εκεί θα περάσουν οριστικά όσοι αδυνατούν ακόμη και σήμερα να το αντιληφθούν.