FOLLOW US: facebook twitter

Τα παιδιά του πολέμου

Ημερομηνία: 05-10-2016 | Συντάκτης:
Κατηγορίες: Νέα, Σχόλια

kiki-koloverou_new

«Δεν αισθάνομαι ήρωας για να χρειάζομαι Νόμπελ. Έκανα αυτό που θα καναν όλοι. Και εγώ, αν κάποια μέρα αναγκαζόμουν να μπω σε μια βάρκα με το παιδί μου αγκαλιά, θα θελα να βρεθεί κάποιος να με βοηθήσει».  

Οι κάτοικοι της Λέσβου βιώνουν στο πετσί τους, εδώ και δυο χρόνια πλέον, τις πιο επώδυνες εικόνες που θα μπορούσε να ζήσει άνθρωπος. Και το βίωμα αυτό, θα μπορούσε κατά πολλούς να παρομοιαστεί με Γολγοθά, των ανθρώπων που φθάνουν κατά χιλιάδες στις ακτές των νησιών του βορείου Αιγαίου, όσο ανόμοιο και αν μοιάζει.  Και αυτό, γιατί έρχονται σε καθημερινή βάση, αντιμέτωποι με το θάνατο, με σκληρές εικόνες θαλασσοπνιγμένων, μανάδων με μωρά στην αγκαλιά που τρέμουν, και παιδιά με την απόγνωση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο τους…

Πριν ένα χρόνο, συμμετείχα σε ένα δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος σεμινάριο για την προσφυγική κρίση στην Αθήνα και έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου, η περιγραφή του Δημάρχου της Μυτιλήνης, που με δάκρυα στα μάτια αποτύπωνε με τον πιο δραματικό τρόπο, όσα ο ίδιος και οι κάτοικοι του νησιού βιώνουν. Μια σκληρή καθημερινότητα που μπήκε στη ζωή τους ξαφνικά, ένας άλλος πόλεμος που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν με θάρρος και περίσσια αγάπη, όντας ήδη αδύναμοι λόγω κρίσης. Άνθρωποι που μεναν ξάγρυπνοι και έτρεχαν στο άκουσμα της καμπάνας του χωριού να χτυπά, να βουτήξουν στα παγωμένα νερά του Αιγαίου, να σώσουν αθώες και κατατρεγμένες ψυχές που στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν από τον εφιάλτη του πολέμου, εγκατέλειπαν την μέχρι τότε κανονικότητα της ζωής τους,  ρισκάροντας σαν σε ρώσικη ρουλέτα, σε ένα ταξίδι χωρίς βεβαιότητα για τον προορισμό…

Και έρχομαι στο σήμερα και στην πραγματική κοντή μνήμη ορισμένων που χωρίς δεύτερες σκέψεις  και αδιαφορώντας για τα δεινά αυτών των ανθρώπων, ξορκίζουν το κακό που τους βρήκε, με έναν ιδιότυπο πόλεμο εναντίον τους. Άραγε, σκέφτηκαν ποτέ ότι στην ίδια θέση με τους Σύρους πρόσφυγες και τους μετανάστες άλλων χωρών, είχαν βρεθεί οι πρόγονοι τους; Ή ακόμα, τους πέρασε ποτέ από το μυαλό, ότι χιλιάδες νέοι έλληνες- μπορεί και οι ίδιοι κάποια στιγμή- εγκαταλείπουν πατρίδα και οικογένεια για ένα καλύτερο μέλλον;

Σκέφτηκαν ποτέ σαν άνθρωποι;  Ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία, τόπο καταγωγής;

Και αυτό ακριβώς το μήνυμα προσπαθώ να περάσω στις κόρες μου. Ότι η αγκαλιά μας είναι ανοιχτή για όλα τα παιδάκια του κόσμου. Γιατί στο στήθος όλων, χτυπά η ίδια καρδιά!


Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Καιρός Πύργος