Στα ίδια μέρη…
Καμιά φορά, όχι πολύ συχνά αλλά μία στο τόσο, πιάνω τον εαυτό μου να λέει «δόξα τω θεώ, υπάρχουν και χειρότερα». Για την ακρίβεια λέω, «αφού υπάρχουν και χειρότερα, εδώ καλά είμαστε οπότε δόξα τω θεώ». Τον θεό επικαλούνται και οι λιγοστές ψυχές που δίνουν ακόμη ζωή σε απόμακρα σημεία σε όλη την επικράτεια, παρακαλώντας τον μεγαλοδύναμο να μην τους ξεχάσει, όπως τους ξέχασε η πολιτεία.
Το Τσιριγότο (εκ του ενετικού Cerigotto), ή Cecerigo, ή Αίγιλα (στην αρχαιότητα) ή Αντικύθηρα, όπως τα γνωρίζουμε οι κατοπινοί, είναι μία απ’ αυτές τις εσχατιές που παλεύει να επιβιώσει. Στη μέση περίπου του περάσματος ανάμεσα στα Κύθηρα και την Κρήτη, το μικρό νησί, στο βυθό του οποίου βρέθηκαν ο χάλκινος έφηβος και ο σχεδόν εξωγήινης τεχνολογίας περίφημος μηχανισμός, είναι πλέον πιο αποδυναμωμένο από ποτέ. Όταν ενώθηκε με την Ελλάδα (1864) είχε περισσότερους από 600 κατοίκους.
Κάποια στιγμή έφτασε μέχρι και 1000. Από εκεί κι ύστερα όμως, πήρε τον κατήφορο. 320 κάτοικοι στην κατοχή, 74 κάτοικοι το 1991 και μόλις 20 κάτοικοι σήμερα, χωρίς ούτε ένα παιδί. Και αντί το κράτος να τους βοηθήσει όλα αυτά τα χρόνια, τους έχει αφήσει μόνους στο έλεος του θεού. Θα μπορούσε να έχει ενισχύσει την πρωτογενή παραγωγή του εύφορου και με πολλά νερά νησιού, να έχει θεσπίσει νέες θέσεις εργασίας, να τους έχει απαλλάξει από δυσβάσταχτες φορολογικές επιβαρύνσεις, να τους έχει διαθέσει μόνιμο γιατρό, να τους έχει εξασφαλίσει σταθερή συγκοινωνία, να…, να…, να… Είναι χαρακτηριστικό ότι τηλέφωνο απέκτησαν το 1999, ενώ για να εκδοθεί μία οικοδομική άδεια μπορεί να περάσουν χρόνια.
Επιπροσθέτως, καί τα Κύθηρα, καί η Κρήτη, βρίσκονται δύο ώρες μακριά με το πλοίο. Συνεπώς όταν οι καιρικές συνθήκες είναι δυσμενείς και δεν επιτρέπουν στο πλοίο της γραμμής να προσεγγίσει στο λιμάνι του νησιού, οι κάτοικοι μένουν για αρκετές μέρες χωρίς προμήθειες, τρόφιμα και φάρμακα. Παρόλα αυτά, δεν το βάζουν κάτω. Με μπροστάρη τον δήμαρχο Κυθήρων – Αντικυθήρων, Σταύρο Χαρχαλάκη, έχουν ξεκινήσει μία μεγάλη προσπάθεια εύρεσης κατοίκων! Σε αυτό το πλαίσιο και με τη συνεργασία της Μητρόπολης Κυθήρων και Αντικυθήρων, μελετούν σοβαρά ακόμη και το ενδεχόμενο ενός ήπιου εποικισμού του νησιού από χριστιανικές οικογένειες του Λιβάνου και της Συρίας, με το σκεπτικό ότι η κοινή θρησκεία θα βοηθούσε στην ευκολότερη ενσωμάτωσή τους στην τοπική κοινωνία.
Μακάρι, να βρουν τον δρόμο για το νησί. Να ακουστούν ξανά γέλια στο σχολείο. Να γεμίσουν τα χωράφια με κηπευτικά και άλλα καλά. Να επιστρέψει η ελπίδα που εδώ και χρόνια έχει εγκαταλείψει τον τόπο τους.
