Και τότε η πρωθιέρεια λέει:

Γιατί μέλλει να μας συντροφεύσει ο Φοίβος, ο Φωσφόρος Βασιλεύς.

Απόλλωνα, θεέ του ήλιου και της ιδέας του φωτός,

στείλε τις ακτίνες σου και άναψε την ιερή δάδα

για τη φιλόξενη πόλη της Πιόνγκτσανγκ.

Και συ, ω Δία, χάρισε ειρήνη σ’ όλους τους λαούς της Γης

και στεφάνωσε τους νικητές του Ιερού Αγώνα.

Και Απόλλωνα, για το φως, και Δία, για την ειρήνη, αλλά για Προμηθέα, ούτε λόγος. Αυτή η σκέψη έμοιαζε πραγματικά με κεραυνό εν αιθρία. Πόσες και πόσες φορές δεν έχω ακούσει τα λόγια της πρωθιέρειας, την περίφημη επίκληση στον Απόλλωνα; Σα να φωτίστηκε ξαφνικά ένα σπήλαιο του νου, σκοτεινό και ξεχασμένο.

Τούτη η μυθολογική «επιφοίτηση», μου θύμισε ότι εμείς οι άνθρωποι, τη μεγαλύτερη χάρη τη χρωστούμε στον Προμηθέα κι όχι στον περίλαμπρο θεό του ήλιου. Αν δεν είχε βάλει αυτός το χεράκι του, δεν θα είχαμε δει ποτέ το «φως», δεν θα είχαμε ποτέ αντικρύσει το ζεστό χρώμα της φωτιάς.

Και φυσικά, δεν χρωστάμε κάτι ούτε στον Δία, ο οποίος στην ελληνική μυθολογία αντιπροσωπεύει την εξουσία. Ο Προμηθέας εξάλλου δημιούργησε (κατά τον Λουκιανό) «τον πρώτο άνθρωπο (Χρυσό Γένος) από πηλό και φωτιά (κατά άλλους με το νερό του ήρωα Πανοπέα της Φωκίδας) και με μορφή όμοια με αυτή των θεών».

Και στη συνέχεια ήταν εκείνος ο οποίος χάρισε στο αδύναμο σωματικά ανθρώπινο ζώο τα μεγαλύτερα δώρα, προκειμένου να τον βοηθήσει να προκόψει και να επιβιώσει.

Έκλεψε τη φωτιά από το εργαστήρι του Ήφαιστου, τις επιστήμες και τα γράμματα από τη θεά Αθηνά και τα δίδαξε στους ανθρώπους. Έτσι, τους έμαθε να είναι προνοητικοί σαν κι αυτόν. Από εκείνη τη στιγμή η ανθρωπότητα δεν έχασε ποτέ την προνοητικότητά της και η φλόγα συνεχίζει να καίει. Ωστόσο ο Προμηθέας παραμένει δεσμώτης στη συνείδηση των ανθρώπων.