Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν

Στις πόσες φορές, αναρωτιέμαι… Τι πρέπει επιτέλους να γίνει προκειμένου κάποιοι ποντικοί, που επί ολόκληρες δεκαετίες ροκανίζουν κομμάτι κομμάτι το δημόσιο χρήμα (και όχι μόνο), να πάνε στη φυλακή; Αυτοί τελικά πότε θα φέρουν πίσω τα κλεμμένα, για να μεταχειριστώ και ένα επιτυχημένο σύνθημα του παρελθόντος; Πότε θα πληρώσουν για τα πολλά αμαρτήματά τους; Πότε θα απολογηθούν για τους δεκάδες ανθρώπους που εκβίασαν αποσπώντας μεγάλα χρηματικά ποσά με όχημα τις θέσεις και κατ’ επέκταση τις εξουσίες τις οποίες κατά καιρούς τους είχαν παραχωρηθεί; Πού και πού καταδικάζεται και κανένας, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, ότι η δικαιοσύνη όντως λειτουργεί στην ευνομούμενη πολιτεία μας, αλλά τι να το κάνεις… Σταγόνα στον ωκεανό της διαφθοράς.

Σήμερα λοιπόν θα σας διηγηθώ μία ιστορία για έναν τέτοιο ποντικό ο οποίος όχι μόνο δεν βρέθηκε ποτέ στην φυλακή όπου θα έπρεπε να έχει οδηγηθεί εδώ και χρόνια, αλλά ζει και βασιλεύει στα δημόσια πράγματα. Θα ΄ναι δεν θα ΄ναι τριάντα πέντε χρόνια πριν, όταν και τότε σε θέση καθόταν, και έλυνε, και έδενε, και διόριζε, και απέλυε, και αποφάσιζε και ξε-αποφάσιζε! Δίπλα του είχε βρεθεί συμπτωματικά μία νέα κοπέλα που μόλις είχε τελειώσει τις σπουδές της. Ο πατέρας αυτής της κοπέλας ήταν ένας αξιοσέβαστος έμπορος και βαθιά αγαπητός άνθρωπος στην τοπική κοινωνία.

Σύντομα θα έληγε η σύμβαση της νεαράς δεσποινίδος και τί νομίζετε ότι ζήτησε σε αντάλλαγμα της ανανέωσής της ο ανερχόμενος καρεκλοκένταυρος από τον πατέρα της; Να πάει στο δικαστήριο και να ψευδομαρτυρήσει σε μία υπόθεση, που αν δεν με απατά η μνήμη μου αφορούσε κάποιον φίλο του. Ο πατέρας τον έστειλε στον αγύριστο και η κοπέλα έμεινε άνεργη, ευτυχώς όχι για πολύ, αφού σύντομα βρήκε καλύτερη δουλειά και χωρίς αγά πάνω από το κεφάλι της.

Ήταν η εποχή που οι πονηροί είχαν κάνει το δημόσιο τσιφλίκι τους. Η κατάσταση σαφώς και βελτιώθηκε κατά πολύ από τότε, όμως ο ίδιος (όπως και το σινάφι του εν γένει) δεν σταμάτησε ποτέ τις κομπίνες και τις λαμογιές. Πολλές φορές έφτασε κοντά στην φάκα αλλά ποτέ δεν μπήκε. Αναρωτιέμαι λοιπόν ξανά και ξανά, πόσες φορές ακόμη, μέχρι να πιαστεί;

Υγ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την τοπική πραγματικότητα. Ας πούμε ότι όλα αυτά έγιναν μακριά από εδώ. Εξάλλου, είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στον τόπο μας;