Από χρόνια γαλουχηθήκαμε ως κοινωνία στο πρότυπο του «ξερόλα». Γεμάτα τα κάθε λογής μέσα επικοινωνίας από «αναλυτές» και σχολιαστές δια πάσαν νόσον, που εκφέρουν άποψη με την ίδια άνεση και αυτοπεποίθηση για θέματα εθνικά, πολιτικά, οικονομικά, θρησκευτικά και πάει λέγοντας.

Εάν συμβεί να ζητήσουν σε «ανύποπτο χρόνο» την γνώμη μας για κάποιο εξειδικευμένο θέμα που προϋποθέτει γνώση και παιδεία, τότε η πιο πιθανή απάντηση είναι «δεν έχω ιδέα».

Αν όμως το ζήτημα μπει στη «βιτρίνα» της επικαιρότητας, φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα του τύπου, αρχίσουν οι γνωστοί μαϊντανοί να το αναπαράγουν στα τηλεπαράθυρα και κάνει «ντόρο» στα μέσα «κοινωνικής δικτύωσης», αυτόματα αποκτούμε άποψη και γινόμαστε ειδικοί επί του θέματος.

Φυσικά- στην πραγματικότητα- εξακολουθούμε να μην έχουμε ιδέα για το θέμα, μάλλον όμως νιώθουμε άβολα να το ομολογήσουμε και έτσι βρισκόμαστε να αερολογούμε για πράγματα στα οποία έχουμε μαύρα μεσάνυχτα.

Για τον νεοέλληνα, η διατύπωση γνώμης- ιδιαίτερα για τα «δημοφιλή» θέματα- έγινε «στάτους» και διατυπώνεται με τρόπο απόλυτο, αντιδρώντας στον αντίλογο με χλευασμό και ειρωνεία.

Το ταπεινό «δεν ξέρω» δυστυχώς μας κατατάσσει στο περιθώριο των κοινωνικά «in» κι αυτό δεν το αντέχουμε…