Λένε πως οι «ευτυχισμένοι» τίτλοι δεν έχουν πέραση. Άνοιξα και ‘ γω την τηλεόραση, πήρα τη δόση μου της απαισιοδοξίας και «στανιάρισα».

Καταβαραθρώθηκαν οι όποιες σκέψεις αλλαγής προς το καλύτερο, διαβρώθηκαν τα φιλικά προς την Αριστερά αισθήματα μου, μπήκε το μυαλό σε κατάσταση υπολειτουργίας, ήρθε η καρδιά στη θέση της.

Αναπόλησα γρήγορα- γρήγορα τα τελευταία οχτώ χρόνια της ζωής μας που κύλησαν από Γιούρογκρουπ σε Γιουρογκρούπ, θυμήθηκα τις δύσκολες ώρες και μέρες κάθε φορά που έπρεπε να μας αξιολογήσουν, τις προσβολές και τις αμφισβητήσεις που έκαναν πιο πικρό τον πρωινό καφέ μας, και εκεί που άρχισα να ελπίζω ότι όλα αυτά τελειώσανε, ήρθε ο Άδωνις να με προσγειώσει στη σκληρή πραγματικότητα. «Και από τα μνημόνια να βγούμε χειρότερα θα είναι. Έτσι να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και δώσει μια κοινωνική παροχή τρεις και μια θα τον πάει καθώς οι αγορές θα τον πετάξουν έξω κλοτσηδόν. Ρούπι δεν θα τολμήσουν να κάνουν οι υπουργοί του από τους δημοσιονομικούς κανόνες…».

Κάπως έτσι τα’ πε και δεν σας κρύβω, ανακουφίστηκα. Δεν είμαστε μόνο έρμαια μιας φυσικής ανισότητας, αλλά και μιας ανθρωποβόρας αγοράς. Κάλλιο λοιπόν με τα μνημόνια να’ χουμε το μυαλό μας ήσυχο. Ώρα είναι να μας βρει χειρότερος μπελάς…