«Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί» συμβουλεύει η γνωστή παροιμία. Και τουλάχιστον οι σώφρονες ασπάζονται τη σοφία της λαϊκής ρήσης.

Όμως- όπως λέει και ο ποιητής- το γαρ πολύ του Έρωτος γεννά παραφροσύνη.

Πως αλλιώς να αιτιολογήσει κανείς την εμμονή δυο κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα για σαράντα χρόνια- και μαζί και χώρια- να κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για εξουσιολαγνεία;

Βεβαίως ουδείς αμφιβάλει ότι την εξουσία «πολλοί αγάπησαν».

Από την άλλη όμως γιατί είναι ευάλωτο στην κριτική περί εξουσιομανίας, ένα κόμμα που κυβερνά μόλις τρία χρόνια και όχι εκείνοι που κρατούσαν τα σκήπτρα σχεδόν μισό αιώνα;

Θα μου πείτε δεν είναι καθόλου εύκολο να χαλιναγωγήσουν το στερητικό σύνδρομο που τα ταλαιπωρεί. Ή ότι απλά πρόκειται για την ανιδιοτελή επιθυμία τους να «ξανασώσουν» την πατρίδα.

Όσο κι αν το τελευταίο «μπάζει από παντού νερά».

Δυστυχώς τώρα που μεγάλωσα και με τα παραμύθια μάλωσα, κατάλαβα ότι «άνευ γελοίων τα σπουδαία μαθείν», ουδόλως εύκολον εστί…

ΥΓ. Α! Να μην ξεχάσω να σας πω ότι η Φώφη δεν θα επιτρέψει να υπάρξουν βαρόνοι και φεουδάρχες στο νέο φορέα της Κεντροαριστεράς.

Μόλις χθες το πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων θα αποφάσιζε για τις «χρυσές μίζες» του Άκη…

Καμιά φορά βολεύει τα όνειρα να είναι πιο δυνατά από τις αναμνήσεις…