«Η μέρα κατεβαίνει απέραντα άσπρη, διάτρητη με μαύρα κοράκια».

Ο Ρίτσος, ο μεγάλος μας ποιητής, πενήντα χρόνια πριν, είδε να έρχεται το μέλλον του τρόμου, και να κυριαρχεί η ολοκληρωτική κατάπτωση των αξιών.

«Η θυσία της Αντιγόνης» ήταν μάταιη.

Η λεηλασία του δημοσίου χώρου δεν ήταν αρκετή. Ούτε η κλοπή του καθημερινού μόχθου της κοινωνίας στάθηκε ικανή να χορτάσει το αδηφάγο τέρας. Η πενιχρή σύνταξη των απόμαχων της δουλειάς δεν κόρεσε τη δίψα του για αίμα. Κάθε προσπάθεια να σωθεί το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας, κι αυτή χαμένη. Κάθε αντίσταση αδιέξοδη και περιττή.

Οι έχοντες εύκαμπτη ραχοκοκαλιά Αργείοι που διαφέντευαν χθες το τόπο, μας πρόδωσαν. Μα και οι σημερινοί Σπαρτιάτες παραδόθηκαν. Το παντοδύναμο σύστημα των ισχυρών του κόσμου απαιτεί με λύσσα σήμερα να αρπάξει και το τελευταίο αποκούμπι των ανθρώπων. Το κεραμίδι που σκεπάζει τους ίδιους και τα παιδιά τους, να παραδοθεί κι αυτό βορά στα μαύρα κτήνη.

Που αδημονούν να χώσουν τα νύχια τους στις ψυχές τους…