Όταν ένα αγαθό της ζωής μετατρέπεται σε κατάρα

Νεφέλη. Ένα τόσο όμορφο όνομα που στ’ αυτιά των ανθρώπων ηχεί σχεδόν σαν όνειρο. Νεφέλη. Θυμίζει τον αέρα που φυσάει το κριθάρι, την θάλασσα –Ωκεανίδα γαρ– που τραγουδά ήσυχα τις νύχτες, τον ελαφρύ ύπνο των τζιτζικιών, ακόμα και τα λευκά σύννεφα που αγκαλιάζουν απαλά τις κορφές των βουνών.

Αλλά από την άλλη, για να πούμε και του ποιητή το δίκιο, όταν ο καιρός είναι νεφελώδης, δεν προμηνύει συνήθως καλά πράγματα για το εγγύς μέλλον. Νεφελώδης σημαίνει γκρίζα σύννεφα και όχι λευκά, σημαίνει κεραυνούς που απλώνονται υπόκωφα και αστραπές που φέγγουν από μακριά στον ορίζοντα. Σημαίνει ένα αρκετά ταχύ αίσθημα ανασφάλειας κι αβεβαιότητας. Λες και δεν μας έφταναν όλες οι άλλες αβεβαιότητες. Τώρα θα πρέπει διαρκώς να ανησυχούμε και για τον καιρό.

Τι τεράστια ειρωνεία όμως… Κάποτε θυμάμαι παρακαλούσαμε να βρέξει. Και πώς να μην παρακαλέσουμε αφού η ίδια η ζωή θεμελιώνεται στο νερό και τις ζωογόνες του ιδιότητες. Σήμερα ανακράζουμε «έλεος» και δεν ξέρουμε πια σε ποιον θεό να προσευχηθούμε προκειμένου να σταματήσει αυτό το κακό ή τουλάχιστον να μην ρίχνει χαλάζι καλοκαιριάτικα, βυθίζοντας στην απόλυτη απόγνωση τους αγρότες.

Σε ποιον να προσευχηθούμε; Στην Μεγαλόχαρη; Στον παντοδύναμο Δία, τον βασιλιά των θεών και γητευτή της αστραπής, του κεραυνού και της βροχής;

«Κρατήστε αυτόν τον ήχο, τις βροντές, τη καταιγίδα, μέχρι να τα σημειώσω κάπου», έλεγε ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ, γνωρίζοντας καλά ότι εκεί μέσα κρύβεται ο θρίαμβος και ο όλεθρος, η ευλογία και η καταστροφή, η ζωή και ο θάνατος. Άλλοι χαίρονται, άλλοι είναι αδιάφοροι και άλλοι λίγο παραπέρα θρηνούν που η βροχή τούς έκλεψε για ακόμη μία φορά τη σοδειά τους. Νεφέλη: Ήρθες αφήνοντας πίσω σου μόνο σιωπή.