Κρίση-μα

Κρίσιμες ημερομηνίες, κρίσιμες συνεδριάσεις, κρίσιμα Eurogroup, κρίσιμες μέρες και νύχτες.

Λες και η χώρα βρίσκεται ξαφνικά σε κατάσταση πολιορκίας και δεν είναι εφτά συναπτά χρόνια που κρατά αυτή η κολόνια. Λες και η οικονομική κρίση, χτύπησε την πόρτα μας χθες. Σαν να είναι η πρώτη φορά που ακούμε για μνημόνια και νέα μέτρα. Σαν να μηνείμαστε καθημερινοί θεατές στο θέατρο του παραλόγου που χρόνια τώρα παίζεται στη χώρα. Και σαν να είχε κανείς τηνψευδαίσθηση ότι μπαίνοντας το 2017, ως δια μαγείας όλα αυτά θα αποτελούσαν ένα κακό όνειρο. Ότι θα ξυπνούσαμε και θα διαπιστώναμε- γεμάτοι ανακούφιση- ότι ήταν απλά ένας εφιάλτης.

Όταν όμως και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας έχει νιώσει στο πετσί του, το «ευεργετικό θώπισμα» των δανειστών μας, όταν δεν υπάρχει μέρα που να μην γίνεται δέκτης των ανηλεών πιέσεων των τραπεζών, του κυνηγητού της Εφορίας και των πάσης φύσεως ταμείων του κράτους, όταν αγωνιά αν θα μπορέσει να πληρώσει τη ΔΕΗ και το νερό, όταν ο εργαζόμενος δεν ξέρει αν θα έχει και αύριο μεροκάματο και ο άνεργος αν θα ξαναβρεί ποτέ δουλειά, όταν τελικά κανείς δεν γνωρίζει τι πρόκειται να μας ξημερώσει, τι νόημα έχουν οι κρίσιμες ημερομηνίες. Το μόνο που λείπει , είναι μια κρίση πανικού…