Σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες η σχολική σίτιση είναι θεσμός με βαθιές ρίζες και αυτό δεν είναι τυχαίο. Πηγάζει από την κρατική παραδοχή σύμφωνα με την οποία πάντα θα υπάρχουν παιδιά τα οποία θα έχουν την ανάγκη να σιτιστούν, ανεξάρτητα από το αν η εθνική οικονομία βρίσκεται σε ανοδική ή καθοδική φάση.

Στην Ελλάδα τα σχολικά συσσίτια ήρθαν ως απόρροια της ύφεσης και συγκεκριμένα όταν ουκ ολίγα παιδιά άρχισαν να λιποθυμούν από την πείνα την ώρα του μαθήματος. Το πρόγραμμα έχει ξεκινήσει πιλοτικά σε μεγάλα αστικά κέντρα και πέριξ αυτών, και αργά ή γρήγορα αναμένεται να επεκταθεί σε όλη την επικράτεια. Στην Ηλεία πάντως «σκίζει», αφού με βάση την σχετική δήλωση που συμπλήρωσαν οι γονείς, υπολογίζεται ότι το 25% των μαθητών δημοτικού θα σιτίζονται στο σχολείο.

Μοναδικό μελανό σημείο, αν μου επιτρέπεται μία μικρή παρατήρηση επί της διαδικασίας, είναι ότι το φαγητό έρχεται από την Κόρινθο. Όπως έγινε γνωστό, υπάρχει μία εταιρία, η οποία έχει αναλάβει τη σίτιση για όλα τα δημοτικά σχολεία της Πελοποννήσου που συμμετέχουν στο πρόγραμμα. Το ζήτημα είναι γιατί;

Δεν είναι μόνο οι καθυστερήσεις οι οποίες έχουν σημειωθεί και κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσουν να σημειώνονται στα σχολεία των πιο απομακρυσμένων περιοχών, αλλά και το δίκαιον του πράγματος. Για ποιον λόγο δηλαδή να μην αντιστοιχεί μία εταιρεία σε κάθε νομό, πρόβλεψη η οποία εκτός του ότι λύνει πρακτικά προβλήματα, ισοκατανέμει και μία κρατική παροχή; Επίσης, η συγκεκριμένη εταιρεία έχει επιλεγεί με βάση κάποιο διαγωνισμό; Θέλω να πω, έχει δώσει κάποια προσφορά; Ειλικρινά δεν το γνωρίζω. Ερωτήσεις κάνω…

Φαντάζομαι όμως ότι σε κάθε περίπτωση το υπουργείο εξετάζει όλες τις επιλογές που έχει μπροστά του και θα κινηθεί αναλόγως το επόμενο διάστημα. Πάντως, η σχολική σίτιση πρέπει να καθιερωθεί με τον πλέον θεσμικό κι αδιαμφισβήτητο τρόπο, όχι φυσικά με την κουλτούρα της επιδοματοποίησης ή της ελεημοσύνης, αλλά με την λογική ενός κράτους που δεν αφήνει τίποτα και κανέναν στην τύχη του.