Ότι το τραπεζικό σύστημα ήταν -και πιθανόν παραμένει- ο «μεγάλος ασθενής» και αποτέλεσε μια από τις βασικές αιτίες της κατάρρευσης της οικονομίας, την επέλαση της κρίσης και την επιβολή των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας, ουδείς πλέον αμφισβητεί.
Όπως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι για την διάσωση του, η κοινωνία επωμίσθηκε δυσβάσταχτα βάρη που θα πληρώνει για πολλές δεκαετίες.
Αποτελεί πια κοινό κτήμα ότι ένα μεγάλο μέρος των δανείων που υποχρεώθηκε η χώρα να πάρει χρησιμοποιήθηκαν για την «ανακεφαλαιοποίηση» των ελληνικών τραπεζών.
Σε ελεύθερη μετάφραση αυτό σημαίνει ότι ολόκληρη η κοινωνία πληρώνει (και θα πληρώνει) τα χιλιάδες θαλασσοδάνεια -δανεικά και αγύριστα- που αφειδώς μοίραζαν οι τραπεζίτες με τις ευλογίες του πολιτικού κατεστημένου στα «δικά τους παιδιά».
Φαίνεται όμως, αυτό το «αίμα» δεν είναι αρκετό για ξεπλυθούν οι αμαρτίες και τα εγκλήματα του χθες. Και ότι πρέπει για να εξευμενισθεί το ανθρωποφάγο τέρας να προσφερθούν θυσία και οι εστίες που αποτελούν τα «ιερά και όσια» των απλών ανθρώπων.
Αυτό όμως δεν αποτελεί απλώς κατάφορη αδικία. Αποτελεί τη μέγιστη ύβρη. Και η ελάχιστη υποχρέωση που έχουν οι σημερινοί κυβερνώντες είναι να προστατέψουν με κάθε μέσο τις λαϊκές κατοικίες που αποκτήθηκαν με αίμα και κινδυνεύουν να εξαϋλωθούν από τα εγκληματικά λάθη των πολιτικών και οικονομικών ηγεσιών του χθες.
