Στα ίδια μέρη…

Δεν ξέρω γιατί, αλλά φέτος ήλπιζα ότι το καλοκαίρι θα κυλούσε ήρεμα σε σχέση με τις φωτιές. Ότι έστω για μία χρονιά, δεν θα έβλεπα πύρινες λαίλαπες να ζώνουν οικισμούς και χωριά, καταστρέφοντας περιουσίες, μετατρέποντας σε στάχτη χιλιάδες στρέμματα βλάστησης ή δάσους και κυρίως τερματίζοντας ανθρώπινες ζωές.

Ίσως επειδή για μια στιγμή πίστεψα (αυθαίρετα) ότι το κακό θα έπεφτε πάνω σε άλλες χώρες όπως η Πορτογαλία, η οποία για μέρες βυθίστηκε στο χάος της πυρκαγιάς και της καταστροφής. Αλίμονο και ο εφιάλτης είναι πάντα μία σπίθα μακριά μας.

Τούτες τις μέρες πιάνω τον εαυτό μου να ανησυχεί όλο και περισσότερο για τον τόπο μας, τρέμοντας μήπως σύντομα έρθει η σειρά μας. Στη Μάνη ζουν εφιαλτικές στιγμές και ήδη μετρούν μεγάλες πληγές: 15 σπίτια, ένας μεγάλος ελαιώνας, που η ετήσια παραγωγή του σε ελαιόλαδο έφθανε τους 300 τόνους, ζώα, κυψέλες με μελίσσια, 35.000 στρέμματα καμένα.

Έτσι, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ αν η Ηλεία είναι σε θέση να αντιμετωπίσει μία ανάλογη κατάσταση. Αναρωτιέμαι, γιατί δεν είναι μόνο η Μάνη αλλά όλη η χώρα η οποία μετά τον τετραήμερο καύσωνα βιώνει μία περίοδο υψηλής επικινδυνότητας, αποτέλεσμα της ξηρασίας και των ισχυρών ανέμων.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρωθυπουργός επισκέφθηκε χθες το πρωί εκτάκτως την αεροπορική βάση πυρόσβεσης στην Ελευσίνα, δηλώνοντας ότι η λιτότητα των τελευταίων χρόνων, έχει μειώσει τις δαπάνες για τη βελτίωση και αναβάθμιση της αεροπυρόσβεσης. Είπε επίσης ότι έχει την έγνοια να σταματούν οι πυρκαγιές προτού εξαπλωθούν.

Μα όλοι την ίδια έγνοια έχουμε. Το ζήτημα είναι πώς μπορεί να γίνει αυτό όταν η ίδια η πολιτεία αναγνωρίζει τις αντικειμενικές αδυναμίες που έχει δημιουργήσει η μακροχρόνια λιτότητα. Αλλά και πριν, που υπήρχε υποτίθεται μεγαλύτερη επάρκεια πυροσβεστικών μέσων, τίποτε δεν σε εξασφάλιζε απέναντι στον όλεθρο. Γιατί άπαξ και θεριέψει η φωτιά, δε σταματά έτσι εύκολα.

Γι’ αυτό, θα πρέπει όλοι να είμαστε σε επιφυλακή.

Για να μην ζήσουμε πάλι εφιάλτες, με φωτιές που καίνε ασταμάτητα, κάνοντας τη νύχτα μέρα.