Τα ποικίλα σημαινόμενα πίσω από σημαίνον της πρωθυπουργικής αμφίεσης
«Η Ελλάδα γίνεται ξανά μια χώρα κανονική». Με αυτή την φράση ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έδωσε από το Ζάππειο το στίγμα της επόμενης μέρας για την χώρα, μετά την όντως ιστορική συνεδρίαση του τελευταίου Eurogroup και τις αποφάσεις που ελήφθησαν από τους υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης για την ρύθμιση του χρέους. Είπε κι άλλα ο πρωθυπουργός, σε ανάλογο πάντα τόνο, τα περισσότερα εκ των οποίων αναπαρήχθησαν και σχολιάστηκαν ποικιλοτρόπως από δημοσιολόγους και πολίτες.
Άλλοι πάλι στάθηκαν περισσότερο στους τύπους και στο γεγονός ότι ο Τσίπρας φόρεσε επιτέλους γραβάτα, ένας εκ των πραγμάτων αξιοσημείωτος συμβολισμός από τον άνθρωπο που τα τελευταία χρόνια διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στα ελληνικά και ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα και που ποτέ δεν είχε φορέσει γραβάτα στην διάρκεια της πολιτικής σταδιοδρομίας του. Γι’ αυτούς ίσως συμβολίζει μόνο το σπάσιμο ενός φετίχ, μία αμιγώς εικαστική αποκατάσταση αλλά σε κάθε περίπτωση, με ένα εντελώς ελαφρόμυαλο και κουτσομπολίστικο σκεπτικό. Για τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα πάντως συμβολίζει προφανέστατα την ηρωική έξοδο από τα μνημόνια, την συμφωνία για την ελάφρυνση του χρέους, την σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας κλπ.
Φαντάζομαι όμως ότι για κάποιους άλλους αυτή η πολυσυζητημένη (συνήθως για τους λάθος λόγους) γραβάτα, συμβολίζει κυρίως την απαρχή μιας περιόδου πολιτικής ωρίμανσης του Αλέξη Τσίπρα και της παράταξης της οποίας ηγείται. Γιατί είναι αλήθεια ότι δεν πάει και πολύς καιρός από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ (μαζί με τους ΑΝΕΛ) κάλπαζε –ανυποψίαστος ή μη είναι θέμα προς συζήτηση– καβάλα στο άρμα της επανάστασης, παρασύροντας έναν ολόκληρο λαό σε μία τρομακτική δίνη αυταπατών και την χώρα στο χείλος του γκρεμού. Άλλωστε ο ίδιος ο πρωθυπουργός παραδέχτηκε σε συνέντευξή του στην κυριακάτικη έκδοση της γερμανικής Die Welt, ότι αν είχε όλα τα δεδομένα μπροστά του τότε, ίσως να μην έκανε το δημοψήφισμα.
Από την άλλη, αν ο λαός ήθελε απλώς μία αμιγώς «νεοφιλελέ» πολιτική, θα ψήφιζε μία σοβαρή Δεξιά, αν και σήμερα οι μείζονες δεξιοί σχηματισμοί μόνο σοβαροί δεν μπορούν να θεωρηθούν. Με άλλα λόγια, κατά την ταπεινή μου εκτίμηση ο λαός προσδοκά πέρα από την σταδιακή αλλά ουσιαστική αποκατάσταση των κοινωνικών αδικιών οι οποίες συντελέστηκαν κατά την διάρκεια αυτής της οδυνηρής οκταετίας, την άσκηση μιας υπεύθυνης σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής, με σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Τώρα, το πώς και το αν θα τα καταφέρουν όλα αυτά είναι ένα θέμα προς συζήτηση…
Και κάτι τελευταίο αλλά πολύ βασικό: Στο Ζάππειο ο πρωθυπουργός επανέλαβε την σταθερή προσήλωσή του στην καταπολέμηση της διαφθοράς. Μακάρι να εννοεί κάθε λέξη και μακάρι να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι ώστε να το επιτύχει. Ο χρόνος πάντως μετράει εναντίον του καθότι είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως η παραμονή στην εξουσία φθείρει και διαφθείρει… Επιπλέον, απέναντί του δεν είναι δύο και τρεις αλλά ένα γιγάντιο ριζωμένο παρασιτικό σύστημα, που κατασπαταλούσε και ΕΚΛΕΒΕ δημόσιο χρήμα τα τελευταία πολλά χρόνια οδηγώντας τελικά την χώρα στα βράχια. Πολύ φοβάμαι λοιπόν ότι αν θέλει να εκλεγεί ξανά, θα πρέπει να συγκρουστεί μέχρι τέλους, όπως συνηθίζει να απειλεί επαναλαμβάνοντας ο ανεκδιήγητος προκάτοχός του.
Γιατί μπορεί να ήταν όντως αναγκαίο η Ελλάδα να επιστρέψει στην κανονικότητα της γραβάτας, ωστόσο δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιστρέψει στην κανονικότητα της «μάσας».
