Στα ίδια μέρη…

Η ρατσιστική και τυπικά θρασύδειλη επίθεση από αγνώστων στοιχείων φασίστες στο διαμέρισμα της οικογένειας του μικρού Αμίρ, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Για σκεφτείτε το λίγο. Πρώτα ο διευθυντής με το έτσι θέλω, του παίρνει την ελληνική σημαία από τα χέρια και αντ’ αυτής του δίνει να βαστάει την ταμπέλα του σχολείου.

Ύστερα ο Σύλλογος Γονέων –πρέπει να πρόκειται για «φωλιά», δεν εξηγείται αλλιώς– βγάζει μία ασυνάρτητη και εν πολλοίς γελοία ανακοίνωση, λαμβάνοντας ξεκάθαρα θέση υπέρ της απόφασης του διευθυντή. Αλλά όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για την σπορά των ηττημένων του 45΄.

Δεν ήταν αρκετό που το μικρό αφγανάκι γεύτηκε την πίκρα της απόρριψης, της ταπείνωσης και του εξευτελισμού. Έπρεπε να φοβάται και για τη ζωή του. Να νιώσει απειλή. Λογικό για όλων των λογιών τους φασίστες, οι οποίοι αν δεν σε σκοτώσουν, προσπαθούν τουλάχιστον με κάθε τρόπο να σε τρομοκρατήσουν.

Κατά συνέπεια, θεωρώ ότι η ενασχόληση προσωπικά του ίδιου του πρωθυπουργού με την υπόθεση συνετέλεσε στη δημιουργία ενός καίριου συμβολισμού. Ο Τσίπρας όχι μόνο σήκωσε το τηλέφωνο για να μιλήσει με την οικογένεια του Αμίρ, αλλά υποδέχθηκε τα μέλη της στο πρωθυπουργικό μέγαρο, για να παραδώσει ο ίδιος στον μικρό την γαλανόλευκη, δηλώνοντάς του τα εξής: «Αμίρ, θέλω να σου κάνω ένα δώρο επειδή κάποιοι έκαναν λάθος και σου στέρησαν την τιμή να κρατήσεις την ελληνική σημαία.

Σήμερα θα σου τη δώσω εγώ, γιατί σου αξίζει. Να την κρατάς πάντοτε ψηλά και να θυμάσαι ότι στην Ελλάδα όλα τα παιδιά απολαμβάνουν παιδεία και ασφάλεια, εγγυημένη από την αγάπη και την αλληλεγγύη του λαού μας».

Κάπως έτσι διασώθηκαν και αυτή τη φορά τα προσχήματα, και νομίζω ότι αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στον πρωθυπουργό που μπήκε μπροστά σε μία ιστορία στην οποία, εδώ που τα λέμε, θα είχε πολιτικά και δεδομένης της συγκυρίας πολύ περισσότερα να χάσει. Με άλλα λόγια, δεν θα με εξέπληττε καθόλου αν κάποιοι από το στενό του περιβάλλον, τον συμβούλεψαν να μην αναμιχθεί.

Σε κάθε περίπτωση, ο Τσίπρας επέλεξε να ανταποκριθεί στην υψηλή ευθύνη και τον εθνικό χαρακτήρα του θεσμού τον οποίο εκπροσωπεί. Και τούτο, όποτε συμβαίνει, είναι πάντοτε ιδιαίτερα ευχάριστο.

Υγ. Πόσο ανόητος θα πρέπει να αισθάνεται πλέον ο κ. διευθυντής;