Τούτη η βροχή είναι πράγματι διαφορετική. Όχι μόνο έρχεται κάθε χρόνο αλλά ξέρεις από πριν και πόσο θα κρατήσει. Δεν χρειάζεσαι ομπρέλα, ούτε αδιάβροχο. Μόνο τα μάτια σου πρέπει να είναι ανοιχτά, ο ουρανός καθαρός και μάλλον πρέπει να βρεις και ένα σκοτεινό μέρος για να την απολαύσεις. Αυτή η καταραμένη φωτορύπανση μάς έχει στερήσει μπόλικη από την μαγεία των άστρων.
Άπαξ όμως και η μοίρα το θελήσει και βρεθείς σε κάποια απόμερη αμμουδιά της Ικαρίας ή σε μια βουνοκορφή του Πηλίου ή ακόμα σε μέσο του ηλειακού κάμπου, όπου τα φώτα λιγοστεύουν και η παρουσία του ανθρώπου είναι περισσότερο διακριτική, τότε φανερώνεται μπροστά σου σε όλο του το μεγαλείο το βασίλειο του κόσμου. Άπειρα αστέρια και ουράνια σώματα σε μία πανδαισία κοσμικής απεραντότητας, με «πρώτο» τον γαλαξία μας που τυλίγει σαν ζώνη την ανθρώπινη ματιά.
Αλήθεια πότε σταματήσαμε να κοιτάζουμε ψηλά; Πότε τα «εγκόσμια» έγιναν σημαντικότερα από την μαγεία που εκτυλίσσεται κάθε στιγμή πάνω από τα κεφάλια μας; Πότε έγινε ακριβή πολυτέλεια να παρατηρούμε και να θαυμάζουμε το σύμπαν; Ευτυχώς, τουλάχιστον τον Αύγουστο, τον κατεξοχήν μήνα των διακοπών, αυτός ο ίδιος νυχτερινός ουρανός μοιάζει να μαγνητίζει πολύ περισσότερα βλέμματα. Σα να θυμούνται ξαφνικά οι άνθρωποι ότι η στέγη του κόσμου παραμένει το ίδιο, όμορφη, το ίδιο σαγηνευτική, το ίδιο θεϊκή.
Το μόνο κακό είναι ότι αυτή η ενστικτώδης ενατένιση κρατά λίγες μόνο εβδομάδες, περίπου όσο και η διακοπή από την πεζή ή λιγότερη πεζή καθημερινότητά μας. Σύντομα θα έχουν όλα ξεχαστεί και με ελάχιστες εξαιρέσεις μέσα στον χρόνο, το ραντεβού θα ανανεωθεί για το επόμενο καλοκαίρι, για τον επόμενο Ιούλιο και Αύγουστο όπου οι Περσείδες θα πέφτουν ξανά βροχή στην αυλή των ανθρώπων. Πάντοτε περαστικές. Θα έρθουν να μας χαιρετίσουν κι ύστερα θα φύγουν για άλλες πολιτείες.
Αυτό το ραντεβού έχει την μορφή μιας υπόσχεσης που θα τηρηθεί αναγκαστικά –και τηρείται απαρέγκλιτα εδώ και χίλια περίπου χρόνια– αφού κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με την βούληση της φύσης.
Τα πεφταστέρια θα είναι και πάλι εδώ. Τα πεφταστέρια θα μας λούζουν με το αστρικό φως της καθαρής αλήθειας. Εκεί πάνω δεν υπάρχουν ψέματα. Δεν υπάρχει λόγος άλλωστε. Εκεί υπάρχει μόνο η μεγάλη ομορφιά, όπως αποτιμάται από το ανθρώπινο ειδέναι.
Ευγνωμοσύνη. Μόνο ευγνωμοσύνη αισθάνομαι κι ας μην πιστεύω ότι θα πραγματοποιηθούν για χάρη μας οι ευχές.
Υγ. Οι Περσείδες συνιστούν υπολείμματα του περιοδικού κομήτη «Σουίφτ-Τατλ» («Swift-Tuttle») και εμφανίζονται κάθε χρόνο μεταξύ 22 Ιουλίου και 18 Αυγούστου, ενώ το μέγιστο της έντασής τους παρατηρείται στις 12 Αυγούστου. Το ακτινοβόλο σημείο τους είναι τοποθετημένο στον αστερισμό του Περσέα, εξ ου και η ονομασία τους «Περσείδες» (οι απόγονοι του Περσέα).
