Δώρο της Φύσης ακριβοθώρητο το δέντρο. Ακόμα και το γέρικο, που αν και δεν γεννά πλέον καρπούς, εξακολουθεί να σου χαρίζει γενναιόδωρα τη σκιά και την πνοή του. Παρόμοια και ο απόμαχος της ζωής.

Θυμάμαι παιδί τις χειμωνιάτικες βραδιές κοντά στο τζάκι τον παππού να αφηγείται ιστορίες της ζωής και να ημερεύει τις ψυχές μας.

Εισπνέαμε εκστατικά τα λόγια του αφηγητή, περνούσαν ασυναίσθητα στο DNA οι αξίες και οι κώδικες της κοινωνικής ζωής.

Έτσι ‘κεινα τα χρόνια, μ’ αυτή τη πανάρχαια τεχνική του εξιστορητή, συσφίγγονταν οι ανθρώπινοι δεσμοί, στερεωνόταν ο ιστός της κοινότητας, διαπλάθονταν οι αυριανοί πολίτες.

«Μεταλαβαίνεις από τα χείλη του» έλεγε η μάνα μου και κάποιες φορές «από τα μάτια του» όταν οι θύμισες τα βούρκωναν.

Στα μονοπάτια αυτών των «νυχτερινών ταξιδιών» μάθαμε να κοινωνούμε το λόγο και η μαγεία των λέξεων πέρασε ανεξίτηλα στη μνήμη.

Πάντα εκεί να μας συντροφεύουν και έτοιμες να μας αποκαλυφθούν, αναπαλλοτρίωτος πλούτος στο αλώνι της καθημερινής μας ζωής…