«Χίλιοι  καλόγεροι σ’ ένα ράσο τυλιγμένοι, τι είναι;» αναθυμούμαι το αίνιγμα των παιδικών μας χρόνων ετούτο τον καιρό,. Μικρούλης ήμουνα σαν τη φυτέψαμε τη ροδιά στον γύρο της πατρικής αυλής, και να που μεγάλωσε  και γίνηκε δέντρο ολάκερο

Ολοπλούμιστη είναι κάθε φθινόπωρο· καμαρώνει βαρυφορτωμένη με τα ρόδια της, στρογγυλεμένη σαν την ετοιμόγεννη γυναίκα που σκορπά φως το γαληνεμένο της βλέμμα. Κρέμονται οι κλώνοι της ίσαμε το δρόμο έξω, να κοντοσταθούνε οι διαβάτες να τρυγήσουνε κι αυτοί στα κλεφτά κανένα από τα ολοκόκκινα γεννήματά της.

Πλούτος ολάκερος είναι ετούτος ο καρπός· πέρα απ’ τα διατροφικά του οφέλη, μπορεί και μαζεύει ολόγυρά του τους ανθρώπους. Μαγνητίζονται κοπέλια και μεγάλοι σαν κάποιος βάλει μπρος να καθαρίσει ρόδι·. Κάποιοι το βάζουνε στολίδι να ομορφαίνει το σπιτικό τους, άλλοι το κρατούνε για να το σπάσουνε την Πρωτοχρονιά να τους φέρει καλοτυχιά, πολλοί το προσφέρουνε ρεγάλο σε αγαπημένα πρόσωπα. Τόσο γλυκαίνει τις ψυχές, που πασπαλίζουνε τους σπόρους του στα κόλλυβα, να ευφρανθούνε και τα πνεύματα στον άλλο κόσμο.

Ξεχάσαμε πως το βίωμα της εναλλαγής, ο συγχρονισμός με τη ροή της φύσης, ήταν ανέκαθεν βασικό στοιχείο της ανθρώπινης υπόστασής μας. Το να γευόμαστε την κάθε εποχή, να αφηνόμαστε στα συναισθήματα, τις μυρωδιές. Πάλι καλά που υπάρχουνε ακόμη σημάδια σαν το ρόδι, να μας θυμίζουνε πού πατούμε και πού βρισκόμαστε.