Στην αρχαία Αθήνα δεν μπορούσες να είσαι πολίτης αν ταυτόχρονα δεν ήσουν και οπλίτης.

Και μπορεί οι λειτουργίες να άλλαζαν, το νόημα όμως ήταν το ίδιο. Στη περίπτωση του πολίτη όπλο ήταν ο λόγος του. Στον οπλίτη ο λόγος του ήταν το όπλο. Ο σκοπός όμως παρέμενε ο ίδιος. Ο ελεύθερος πολίτης υπεράσπιζε τις αξίες του. Με μια μικρή λεπτομέρεια. Η ασπίδα του οπλίτη δεν ήταν για τον ίδιο, αλλά για τον διπλανό του. Με το δεξί χέρι πολεμούσε και με το αριστερό, που κρατούσε την ασπίδα, προστάτευε τον σύντροφό του.

Αλλά ο πολίτης είχε και άλλες υποχρεώσεις. Τη μια έπρεπε να είναι βουλευτής, την άλλη δικαστής και στην καθημερινή ζωή αγρότης ή τεχνίτης. Κι αν τον ρωτούσες γιατί όλα αυτά, απαντούσε γιατί δεν θέλουμε καμία άλλη εξουσία πάνω από τα κεφάλια μας.

Αυτή ήταν η ιστορική πραγματικότητα τότε. Που εμείς οι Έλληνες 2500 χρόνια μετά δυστυχώς την αγνοούμε…