Μετά το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά, ήρθε πάλι η στιγμή να ασχοληθεί το πολιτικό σύστημα με το «Μακεδονικό». Ένα πρόβλημα που σέρνεται χρόνια τώρα και κακοφορμίζει. Και ίσως αποδειχθεί- δεν είναι η πρώτη φορά- πως η λύση του χθες ήταν καλύτερη από όποια προκύψει- αν προκύψει- σήμερα (η γνωστή θεωρία των χαμένων ευκαιριών).

Πράγματι παρουσιάστηκαν ευκαιρίες. Ατυχώς η καλύτερη (1992) ήρθε σε λάθος χρόνο. Ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε την πρόθεση να αποδεχθεί την σύνθεση ονομασία που προέβλεπε το «πακέτο Πινείρο»- στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής δεν είχε αγκυλώσεις, αυτό οφείλουμε να το ομολογήσουμε- όμως οι πολιτικοί συσχετισμοί ήταν κατάφωρα αρνητικοί.

Ο τότε υπουργός Εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς απειλούσε να ρίξει την κυβέρνηση (το έκανε λίγους μήνες αργότερα για άλλο θέμα), ο Ανδρέας Παπανδρέου βιαζόταν να επιστρέψει στην εξουσία και πλειοδοτούσε (λίγο μετά εφάρμοσε το περιβόητο εμπάργκο), ένα κομμάτι της Αριστεράς συνέπλεε, η ιεραρχία της εκκλησίας καλλιεργούσε από τους άμβωνες κλίμα υστερίας, τα ΜΜΕ σιγοντάριζαν.

Έτσι, εμείς οχυρωθήκαμε πίσω από την γραμμή «κανένα παράγωγο της λέξης Μακεδονία». Τα περισσότερα κράτη στον πλανήτη αναγνώρισαν τους γείτονες με σκέτο το όνομα «Μακεδονία» αδιαφορώντας για την προσωρινή ονομασία (πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας) που έτσι κι αλλιώς περιείχε τη λέξη Μακεδονία.

Έκτοτε, η FYROM δεν κατέρρευσε όπως προσδοκούσαν πολλοί στην Ελλάδα, ώστε να εξαφανισθεί η «εκκρεμότητα» εμείς δίνουμε μάχες χαρακωμάτων στα διεθνή φόρα για να μην αναγνωριστεί με το «συνταγματικό της όνομα» και φτάσαμε στο 2007 για να καταλήξουμε στο αυτονόητο: σύνθετη ονομασία για όλες τις χρήσεις.

Σήμερα που φαίνεται πως η κυβέρνηση της FYROM έχει εγκαταλείψει τις ανόητες εθνικιστικές εμμονές, εμείς εξακολουθούμε να φαντασιωνόμαστε αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος…