Η Έφη Αχτσιόγλου είναι η νεότερη υπουργός σε κυβερνητικό σχήμα. Εξαιρετικές σπουδές, έξυπνη, σοβαρή, λιγόλογη, εργασιομανής αλλά ψυχρή, ασυγκίνητη, τίποτα επάνω της δεν προδίδει συναισθήματα.

Προσόντα που, συχνά, αραδιάζονται ως θετικά, συγχρόνως όμως φέρουν μια αίσθηση καχυποψίας, σαν κάτι να κρύβεται πίσω από το κολακευτικό «πακέτο»… Το ντύσιμό της πάντα στερεότυπο, σαν «στολή εργασίας»: ταγέρ, γόβες. Ομως, στην άκρη του γραφείου της, μέσα σε μια πάνινη τσάντα κρύβει τα μποτάκια της που φοράει κρυφά όταν δεν είναι στη Βουλή και σε συναντήσεις…

• Κοινωνικό μέρισμα, εφάπαξ επίδομα των 400 ευρώ για 55.000 νέους, βελτιωμένη ρύθμιση οφειλών προς τα ασφαλιστικά ταμεία 120 δόσεων. Δίνετε πίσω χρήματα που έχετε ήδη εισπράξει μέσω της φορολόγησης; Εχει ξεκινήσει ένα είδος προεκλογικού αγώνα;

Τίμια σας λέω «όχι». Ο ΕΦΚΑ είχε προϋπολογιστεί με ένα έλλειμμα 750 εκατ. και έκλεισε με πλεόνασμα 300 εκατ., δηλαδή 1 δισ. ευρώ πάνω από τις αρχικές εκτιμήσεις. Το επίδομα στους νέους προέκυψε όταν είδαμε ότι στον ΟΑΕΔ υπάρχει ελάχιστος δημοσιονομικός χώρος, μια υποεκτέλεση στα επιδόματα ανεργίας. Ηταν σημαντικό να προλάβουμε ώστε να μη χαθούν τα χρήματα, γιατί αν έκλεινε ο χρόνος θα εγγραφόταν στο έλλειμμα του ‘18.

Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι η μεγάλη ανατροπή στον προϋπολογισμό, το υπερπλεόνασμα, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον ΕΦΚΑ και μάλιστα από συγκεκριμένο μέρος του, όχι από επιδρομή εισφορών, όπως ισχυρίζεται η αντιπολίτευση, αφού οι ελεύθεροι επαγγελματίες πληρώνουν στην πλειονότητά τους λιγότερα. Τα περισσότερα έσοδα προέκυψαν από τους μισθωτούς, αφού αυξήθηκε η απασχόληση, κι επειδή έγινε σημαντική δουλειά στην εκκαθάριση του μητρώου των συντάξεων που ήταν σε εκκρεμότητα.

• Στο «Κόκκινο», στο δικό σας ραδιόφωνο, οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι και καλούνται να δεχτούν οριζόντιες περικοπές μισθού και να ξεχάσουν χρωστούμενα. Η κατάσταση αποτυπώνει μια αντίφαση: την ίδια ώρα που ζητάτε την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας στη χώρα, δεν καταφέρνετε να την τηρήσετε σ’ ένα δικό σας μέσο μαζικής ενημέρωσης.

Οπου παραβιάζεται η εργατική νομοθεσία, σε κάθε μέσον επικοινωνίας, οποιασδήποτε πολιτικής άποψης, και δικής μας, δεν γίνονται διακρίσεις. Αντικείμενό μας είναι η εργασία στον ιδιωτικό τομέα κι αυτό, εκ των πραγμάτων, σημαίνει ότι τα περιθώρια είναι εξαιρετικά μετρημένα.

Η περίπτωση του «Κόκκινου» δεν αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση, συγκαταλέγεται στον όγκο όλων αυτών των επιχειρήσεων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα – δεν μπορώ να μην το δεχτώ αυτό. Σαφώς δεν πρέπει ο επιχειρηματικός κίνδυνος να επιβαρύνει τον εργαζόμενο.

Η κοινή λογική λέει ότι ο εργαζόμενος όπως δεν μοιράζεται τα κέρδη, έτσι δεν μοιράζεται και τις ζημίες όταν προκύπτουν. Με προβληματίζει η κατάσταση στο «Κόκκινο», έχω την ίδια ανησυχία που θα είχα για οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση. Το υπουργείο Εργασίας είναι υπουργείο πρώτης γραμμής, βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τον κόσμο της εργασίας. Δεν θα είχα καμιά σχέση με την πραγματικότητα αν έλεγα ότι η κατάσταση στην αγορά εργασίας είναι καλή.

• Είστε μόλις 32 ετών. Εχοντας επενδύσει αρκετά χρόνια σε σπουδές και επαγγελματική κατάρτιση γίνατε υπουργός Εργασίας, μάλιστα η πιο νέα υπουργός σε κυβερνητικό σχήμα. Εναρμονίζεται ο ρόλος με το γεγονός ότι δεν έχετε αποκτήσει σχέση μ’ αυτό που λέμε καθαυτό εργασία, πέραν της πολιτικής σταδιοδρομίας των τριών τελευταίων χρόνων;

Δεν θα σας μιλήσω για την εμπειρία της δικηγορίας, ούτε για τη δουλειά στο Ευρωκοινοβούλιο. Να μου επιτραπεί όμως να πω κάτι που πιστεύω βαθιά. Θεωρώ ρατσιστική την αντίληψη που θέλει τους νέους που κάνουν επιστημονική έρευνα στην Ελλάδα μη εργαζόμενους. Είναι δύσκολη εργασία, κοπιαστική, πολύ μοναχική, γιατί την ίδια ώρα που ξημεροβραδιάζεσαι στις βιβλιοθήκες, οι συνάδελφοί σου δικηγορούν και εξελίσσονται, βγάζουν χρήματα.

• Στις δηλώσεις σας παρατηρεί κανείς μια ιδιαίτερα προσεκτική τοποθέτηση και διατύπωση: «Υπάρχει σχετική αισιοδοξία», «διαμορφώνουμε τις προϋποθέσεις ώστε η ανάπτυξη να μην είναι αυτή που ήταν και που μας οδήγησε στην κρίση»…

Υπάρχει αυτοσυγκράτηση. Και πώς να μην προσέχω τι θα πω; Τι να πανηγυρίσεις; Ακόμα κι όταν βλέπουμε τους δείκτες της ανεργίας να πέφτουν, δαγκώνομαι να μη δείξω τη μικρή χαρά που νιώθω εκείνη τη στιγμή. Μου είναι πολύ οικεία η εικόνα του συνομηλίκου μου με τρία πτυχία, που δουλεύει όλη μέρα για 450 ευρώ, να βλέπει στην τηλεόραση τον υπουργό Εργασίας να κάνει αμέριμνος δηλώσεις.

• Προσεγμένο, ψυχρό στιλ, αγέλαστο ύφος, ένα ενδυματολογικά στερεότυπο και κάπως παράταιρο με την ηλικία σας: ταγέρ, γόβες. Είναι «κοστούμι» εργασίας, σαν να φοράτε… γραβάτα; Είστε ο εαυτός σας μ’ αυτό το ντύσιμο;

Είναι στολή εργασίας. Πιστεύω ότι δεν είναι ντύσιμο που θα κεντρίσει κάποιου είδους συζήτηση. Ξέρω ότι το σύστημα εύκολα μπορεί να σε εντάξει εκεί όπου θα ταυτοποιηθείς με την τρέχουσα αντίληψη που επικρατεί για τις γυναίκες πολιτικούς.

• Στις δύσκολες στιγμές των διαπραγματεύσεων δεν βιώσατε το αδιέξοδο, την ήττα, την απογοήτευση;

Εντονα, μάλιστα, στη δεύτερη αξιολόγηση. Τότε το ΔΝΤ επέμενε ότι δεν πιάνουμε τους στόχους για το ’19 και το ’20 και ήθελε πρόσθετα μέτρα. Οι Ευρωπαίοι πάλι, ενώ πίστευαν ότι πιάνουμε τους στόχους, ήθελαν και το ΔΝΤ στο τραπέζι.

Και το Ταμείο δήλωνε «δεν με ενδιαφέρουν οι στόχοι που θέτει η Ευρώπη, αλλά αν μας θέλετε σε πρόγραμμα μαζί τους, με τους δικούς τους στόχους, θα πάρετε τα μέτρα». Ενα παιχνίδι στο οποίο ολοφάνερα είσαι ο αδύναμος κρίκος.

• Πιστεύετε ότι ο κόσμος έχει περιθώρια να νοιαστεί για την κούραση των κυβερνώντων; Οτι είναι σε θέση ή έχει σημασία να γνωρίζει πόσο εσείς το παλεύετε;

Δεν νομίζω ότι θα άλλαζε κάτι στη ζωή των ανθρώπων αν ήξεραν πόσο το παλεύουμε. Οταν μπαίνω στη θέση του παιδιού που μας βλέπει απέξω, αυτού που έκανε βάρδια στο διπλανό καφέ 12 με 7 το πρωί ή του ντιλίβερι που δεν έχει ούτε κράνος, δεν τολμώ να έχω καμιά απάντηση.

(Αποσπάσματα από την συνέντευξη της Υπ. Εργασίας στην Efsyn)