Καθόντουσαν με χαρά τα παιδιά στην αγκαλιά του Άι Βασίλη, έβγαζαν φωτογραφίες και του έδιναν γράμματα με τα δώρα που ήθελαν να τους φέρει τα Χριστούγεννα. Ειδικά το γράμμα και το γεγονός ότι οι γονείς το έγραφαν μαζί με τα παιδιά, επαλήθευε πανηγυρικά στα όχι και τόσο εύπιστα μάτια τους την ύπαρξη της μυθικής φιγούρας. Ακόμα και τα λίγο μεγαλύτερα έμοιαζαν να τα έχουν χάσει με το όλο σκηνικό.

Άλλωστε η μεταμφίεση του ανθρώπου ο οποίος έπαιζε (άψογα) τον ρόλο του Άγιου Βασίλη ήταν σκέτο αριστούργημα. Περιμένοντας ωστόσο στην ουρά και παρατηρώντας τον, μπορούσες να διακρίνεις μία υποψία μελαγχολίας να καθρεφτίζεται στα μάτια του. Δεν έμοιαζε τόσο με κόπωση ή με το βαριεστημένο ύφος όσων απασχολούνται στην βραχύχρονη βιομηχανία των Χριστουγέννων και βλέπουν εκατοντάδες ανθρώπων να περνούν από μπροστά τους. Πίσω από τα χαμόγελα που μοίραζε απλόχερα στα παιδιά, υπέβοσκε μία απογοήτευση αλλά και μία άρνηση παραίτησης.

Γι’ αυτό ήταν εκεί. Επειδή δεν είχε παραιτηθεί ακόμη. Θα έλεγα πως ήταν γύρω στα τριάντα, μακροχρόνια άνεργος, υψηλού μορφωτικού επιπέδου και χαμηλού οικογενειακού εισοδήματος. Εξού και δεν μπόρεσε να φύγει στο εξωτερικό όπως τόσοι και τόσοι της γενιάς του. Κατά συνέπεια, θα δούλευε λόγω εποχής κανά δυο βδομάδες, θα έπαιρνε το χαρτζιλίκι του για να κάνει Χριστούγεννα και μετά… τα ίδια. Ακόμη και οι δουλειές του ποδαριού, στις μέρες μας σπανίζουν.

Όμως όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα: Καί η μελαγχολία, καί η λύπη, καί ο θυμός, αλλά και η γνώση κοντά στο νου, γιατί το θυμικό δεν είναι καλός σύμβουλος της λογικής. Από έναν τριαντάρη που τα έχει παρατήσει και έχει αποσυρθεί επ’ αόριστον στα ενδότερα της πατρικής οικίας, προτιμώ ένα μελαγχολικό Άι Βασίλη. Προτιμώ κάποιον που δεν θα πάψει να το παλεύει και σε όλους αυτούς και σε αυτές πραγματικά εύχομαι φέτος να έχουν καλά Χριστούγεννα.